Waarom een tuin de basis van het leven is

Volgens een oeroud verhaal dat veel Edenaren nog kennen en generaties lang hebben overgeleverd, begon het leven van de mens in een tuin. Naakt en onbevangen, in harmonie met de planten en de dieren, deel van een ingenieus ecosysteem vol leven.

Deze staat van zijn had eeuwig kunnen duren als er niet een slang in het verhaal was gekropen. Een soort sissende projectontwikkelaar die de mens influisterde dat hij met zijn kennis zélf ook wel kan scheppen. Spoorlijnen, woonwijken, straten, geldsystemen, projectplannen, bureaucratie. We weten hoe dat verhaal is afgelopen. De mensen vielen voor de verleidelijke plannen van het reptiel en de voedseltuin werd gesloten. Zonde natuurlijk.

Soms verlangen mensen nog terug naar dat verloren paradijs, deze tuin van de oorsprong waar alles volmaakt was. Dan trekken ze alleen de natuur in of huren ze een stukje grond vlakbij hun huis om samen met anderen hun eigen hofje van Ede(n) te laten ontstaan. Een verbeelding van hoe de aarde had kúnnen zijn of wellicht weer kan worden.

Deze stadsparadijsjes zijn er om te koesteren. Ze verdienen onze bescherming en mogen niet worden geofferd op het altaar van het grote geld of de ‘dringende maatschappelijke opgaven’. Want als we deze kleinschalige, kwetsbare plekken dichtbij huis al niet kunnen beschermen, is er dan nog wel toekomst voor onze planeet?

Niet iedereen realiseert zich dat een collectief van moestuintjes niet alleen een hobbyproject van enkelingen is. Het is ook een gemeenschap van mensen die zich hebben verbonden aan de natuur. Mensen die voedsel uitdelen aan anderen. Een kostbaar ecosysteem in de stad dat zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld en dat je niet zomaar verplaatst zonder het leven in zijn kwetsbare samenhang kapot te maken.

Zie de vele tinten groen, de bonte variëteit aan bloemen, de bijen en vlinders, de vruchten van het land, het licht door de bomen, het leven in de bodem. Zie ook de zwoegende maar gelukkige mens die de aarde mag bewerken en alles wat groeit koestert en verzorgt, vanuit een diepgevoeld verlangen, wellicht zelfs een opdracht, om iets van het paradijs weer zichtbaar te maken.