Leger des Heils maakt eigen hulpverlener dakloos

Op woensdag 1 oktober om 9:30 uur is het zover. Dan moet Natasja Schreuder, ervaringsdeskundige van het Leger des Heils, haar woning op Batelaar in Lunteren opleveren. Ondanks een zware zorgindicatie en maanden van verwoede pogingen om tot een oplossing te komen, staat ze straks onverbiddelijk weer op straat. Daarmee maakt haar eigen werkgever haar feitelijk dakloos.

Correspondentie in handen van de Edese Vos laat zien hoe ze herhaaldelijk steun zocht binnen de organisatie – zonder resultaat.

Een kritische medewerker

Schreuder werkte jarenlang voor het Leger des Heils en geldt binnen de organisatie als een betrokken luis in de pels: iemand die misstanden aankaart en zich kritisch uitlaat in het belang van de mensen voor wie de organisatie bedoeld is, zoals dak- en thuislozen en mensen met verslavingsproblematiek. Juist dat lijkt mee te spelen in de harde opstelling van de organisatie.

Ze benadrukt dat zij zichzelf op geen enkele manier schuldig acht aan de beëindiging van haar gebruiksovereenkomst op Batelaar – noch juridisch, noch feitelijk.

De legertop laat het afweten

In de weken na de opzegging zette Schreuder in haar netwerk een noodoproep uit: collega’s, oud-leidinggevenden en vertrouwelingen binnen het Leger des Heils kregen van haar de boodschap dat ze dit alleen niet zou redden. Dat signaal bereikte, met de nodige interne druk, ook de top van de organisatie. Half september kwam kapitein Harm Slomp, voorzitter van de Raad van Bestuur van het Leger des Heils, persoonlijk langs op Batelaar.

Anderhalf jaar eerder had Schreuder, terwijl ze op dat moment zelf noodgedwongen in een tentje langs het spoor in Ede sliep, nog een workshop over kwetsbaarheid gegeven aan de raad van bestuur en de regiodirecteuren van het Leger des Heils. Volgens haar had Slomp haar nauwelijks herkend omdat ze zo achteruit was gegaan. Hij zou haar drie opties hebben geboden: vertrekken uit de woning, hulp vanuit de gemeente, of een interne oplossing.

“Ik zou vorige week al horen waar ik elders terecht kon,” zegt Schreuder, “maar dat is niet gebeurd.” Regiodirecteur Jan Overweg, die eerder naar verluidt niet gemachtigd was om haar te helpen, liet haar via een appbericht weten dat ze sowieso niet kon blijven en de opzegging definitief was.

De Edese Vos heeft Slomp telefonisch benaderd voor wederhoor, maar kreeg hem niet te pakken. Op een sms met het verzoek terug te bellen werd niet gereageerd. Ook op de berichten van Schreuder zelf reageerde hij volgens haar niet.

Housing First te strak afgebakend

Wat de situatie extra wrang maakt, is dat de gemeente Ede juist sterker inzet op het Housing First-beleid. Deze aanpak, sinds 2018 in de regio actief en onlangs door de gemeenteraad unaniem verlengd, biedt daklozen eerst een woning en daarna begeleiding. In totaal zijn er 37 trajecten gestart, waarvan 18 succesvol zijn afgerond en 9 voortijdig mislukten.

De doelgroep is echter smal afgebakend. Alleen langdurig daklozen – meestal drie jaar of langer – met meervoudige problematiek komen in aanmerking. Er gelden strikte voorwaarden: een stevige binding met Ede, bereidheid om begeleiding te accepteren (gemiddeld zes uur per week), tijdige betaling van de huur en het vermijden van overlast.

Juist daar loopt Schreuder vast. Ze heeft van de gemeente Ede wél een WMO-indicatie voor vijf uur begeleiding per week gekregen, in verband met haar niet-aangeboren hersenletsel. Toch valt ze buiten de Housing First-regeling: ze is niet langdurig genoeg dakloos geweest, staat nog te kort ingeschreven in Ede en heeft minimaal 6 uur indicatie voor zorgbegeleiding nodig. Voor de mensen die niet binnen deze criteria passen, geldt ‘housing first’ dus niet – ook als hun medische situatie en zorgafhankelijkheid hen feitelijk kwetsbaarder maken dan de gemiddelde deelnemer.

Op 1 oktober uitzetting

De gemeente doet geen uitspraken over individuele gevallen en het Leger des Heils verwijst naar vastgoedbeheerder Oranje Steengoed. Daarmee verschuilt iedereen zich achter regels en structuren, terwijl een ernstig zieke vrouw, nota bene een eigen hulpverlener die jarenlang met daklozen werkte, straks op straat belandt en aangewezen is op de nachtopvang.

Toch laat Schreuder zich er niet onder krijgen. Ze bereidt zich manmoedig voor op een nieuwe fase van dakloosheid en benadrukt dat ze gemotiveerd is om maatschappelijk relevant te blijven. Ze vertrouwt erop dat haar geloof haar erdoorheen zal helpen en zegt zich te willen inzetten voor haar mededaklozen in Ede.