Vandaag werd ik geteld

Ze werkte veertien jaar in de hulpverlening. Tot ze zelf thuisloos werd. Natasja deelt in dit indringende verhaal hoe haar leven kantelde, hoe de straat haar beter begreep dan het systeem – en hoe ze ondanks alles blijft geloven in hoop, herstel en menselijke waardigheid.

Redactionele inleiding

Wat gebeurt er als een hulpverlener zelf thuisloos raakt? Als je tegelijk hoogbegaafd en getraumatiseerd bent, hoopvol en uitgeput, en moet leven met niet-aangeboren hersenletsel veroorzaakt door stress?

Onder de naam An vertelde ze eerder op de Edese Vos over het leven in het tentenkamp langs het spoor. Vandaag deelt Natasja, zoals ze echt heet, haar eigen verhaal. Aanleiding is de ETHOS-telling van dak- en thuislozen die vorige week plaatsvond in Ede en de Valleiregio. Een telling die zicht probeert te krijgen op de vaak verborgen vormen van dakloosheid – bankslapers, mensen in caravans, tijdelijke logees. Natasja werd meegeteld.

De stijl van haar verhaal is rauw en associatief. We hebben ervoor gekozen het slechts licht te redigeren voor de leesbaarheid.

Vandaag werd ik geteld

Hai. Ik ben een zorgverlener die dertien maanden geleden thuisloos werd. Onverhoopt. Ik had alles voor elkaar. Een mooi cv, ik schreef leuke dingen. Dacht ik. Mijn enige kink in de kabel was een complexe PTSS.

PTSS is voor mij geen incident, maar het gevolg van een jeugd vol stress, onveiligheid en affectietekort. Mijn brein is zo gewired dat ik moeite heb met de basiselementen van het leven. Veiligheid, zelfvertrouwen, de overtuiging dat ik goed genoeg ben – dat zit niet vanzelfsprekend in mij. Maar ik vond veel van mezelf terug in anderen. Daarom werd ik een goede hulpverlener.

Een hulpverlener op straat

Ik kwam tot geloof op mijn 21e, met een rugzak vol trauma en diagnoses. Ik werkte veertien jaar voor het Leger des Heils, onder mijn eigen volk, zoals ik dat noem. Ik zag hoe God hen zag. Mijn missie was helder: strijden tot het bittere eind, zoals William Booth het zei. En ik kon het: communiceren, begeleiden, zorgen. Ik groeide. Tot ik zelf viel.

In maart 2024 werd ik dakloos. En ja, dan sta je ineens tussen de mensen die je eerder hielp. Jongens en mannen die mij letterlijk in de kreukels zagen. De rollen waren omgekeerd. Mijn copingmechanismen schoten aan: drank, drugs. Want hé – het leven stond op zijn kop en ineens begreep de straat mij beter dan de hulpverlening ooit had gedaan.

Trauma is een maatschappelijk probleem

Ik heb lang geprobeerd mijn leven te ordenen. Maar een combinatie van PTSS, een laat ontdekte hoogbegaafdheid en de stress van dakloosheid bezorgden mij niet-aangeboren hersenletsel. Mijn drang om door te gaan leidde tot functionele neurologische stoornissen. Ik viel, letterlijk. Mijn netwerk brokkelde af, mijn huisarts vond dat ik zestien minuten te ver weg woonde. Ik at maandenlang niet. En nu? Nu leef ik in een revalidatiekliniek, op Nutridrink.

Over hoop gesproken

Toch heb ik niet alles verloren. Mijn stem heb ik nog. Mijn geloof. Mijn schrijfkracht. En de mensen aan de rand, die me opvingen toen het systeem me liet vallen. Mozes, een jongen van 23, stond zijn slaapzak aan me af. Wesley, die 4,5 kilometer naar me toe rende toen ik verlamd op bed lag. Mijn hart huilt om wat ik kwijt ben – maar lacht ook, omdat ik leef.

Ik noem mezelf geen hulpverlener meer. Ik ben hoopverlener. Mijn methodieken zie ik nu door andere ogen. De rand van de maatschappij leerde mij meer dan welke opleiding ook.

Beperkt voor het leven?

Ik worstel. Met eenzaamheid. Met het label ‘beperkt’. Met de vraag of ik ooit weer de vrouw word die ik was. Misschien niet. Maar ik ben wel iemand die telt. Die anderen telt. Die verhalen verzamelt. Die in een antikraakpand woont, op andermans grond en op eigen kracht. En ja – ik ben ook gewoon een mafkees die van iedereen kan houden, zelfs als ik bijt.

Ik weet niet hoe je opnieuw moet beginnen aan een dag. Maar ik krijg er elke dag weer één.

De naam Natasja wordt hier met toestemming gebruikt. Fragmenten van deze tekst zijn ook te beluisteren op haar Suno-pagina, waar ze indringende liederen deelt die haar verhaal vertellen.