Directeur Hoge Veluwe ziet politici als zijn ambassadeurs

Seger Emmanuel baron van Voorst tot Voorst, directeur van Nationaal Park De Hoge Veluwe, wordt niet graag tegengesproken. Zijn wil is wet. Dat werd al snel duidelijk toen hij de Edese Vos opbelde om zijn ongenoegen te uiten over onze kritische artikelen. Het was geen gesprek, maar een monoloog, of beter gezegd: één lange tirade.

Een net mailtje aan zijn secretaresse, waarin de Edese Vos om opheldering vroeg wie ons anoniem had gebeld en of de baron bereid was zijn public affairs-beleid toe te lichten, had kennelijk iets getriggerd. In niet mis te verstane woorden gaf de baron aan dat kritiek op het park niet welkom is, en dat journalisten die dat wel doen, worden uitgesloten.

‘Niemand leest uw artikelen’

Een constructief gesprek was nauwelijks mogelijk. De baron voerde het hoogste woord en elke poging om redelijke vragen te stellen werd afgekapt. Van Voorst tot Voorst beschouwt de Edese Vos als een volstrekt irrelevant medium. “Wij hoeven u helemaal niet te woord te staan. U schrijft toch wel wat u wilt. Niemand leest uw artikelen, dus dat is voor ons ook geen probleem.”

Je zou denken dat als je werkelijk gelooft dat de Edese Vos maar weinig invloed heeft, je je daar ook niet zo druk om hoeft te maken, en zeker niet naar intimidatie en minachting hoeft te grijpen. Toch duurde zijn tirade over hoe weinig ons medium voorstelt en hoe glorieus zijn park is bijna even lang als de oudejaarsconference.

‘U maakt riooljournalistiek’

Al snel werd het gesprek een persoonlijke aanval. Van Voorst tot Voorst had geen interesse in wederhoor. In plaats daarvan gebruikte hij het gesprek om de Edese Vos af te schilderen als een sensatiekrant. “Wat u schrijft, dat noem ik riooljournalistiek. U zoekt naar misstanden die er niet zijn. Het is allemaal moddergooien! Daar gaan wij geen tijd aan besteden.” Elke poging om de discussie terug naar de feiten te brengen, werd genegeerd.

Zijn irritatie bereikte een hoogtepunt toen hij refereerde aan ons verzoek om verslag te doen van een besloten bijeenkomst van de Edese gemeenteraad in het Jachtslot: “Wie bent u dat u denkt dat u zomaar zichzelf kunt uitnodigen? Dat is heel raar. U moet zich laten nakijken! Het is gewoon rommel wat u maakt.” En: “Al het personeel denkt er zo over.”

‘Wij zijn heel bijzonder’

Zorgen over mogelijke belangenverstrengeling rond de relatiekaarten veegde hij zonder inhoudelijke onderbouwing van tafel. Volgens Van Voorst tot Voorst is journalistiek er om positief te schrijven over het park, niet om kritische vragen te stellen. “Wij zijn een private onderneming en heel transparant. We hebben een website en een jaarverslag. Maar wij hoeven niet alles met iedereen te delen. Wij bepalen zelf met wie we communiceren en praten alleen met ‘welwillende’ journalisten. U staat niet op dat lijstje.”

De baron benadrukte meerdere malen hoe bijzonder en belangrijk hij het park vindt: “Wij zijn heel bijzonder. Je zou ook kunnen zeggen: Jezus, wat gaaf dat we dit belangrijke park hebben. Zo’n prachtig bedrijf met goede medewerkers.”

‘Wie het park niet bezoekt is laf’

Kritiek lijkt voor hem een vorm van ondankbaarheid te zijn. Raadsleden die de relatiekaart niet hebben aangenomen, konden op weinig begrip rekenen. “Er zijn een paar raadsleden die het park niet willen bezoeken, die wel over ons praten en schrijven, maar niet komen. Ze zijn te bang of te laf.”

Volgens hem zijn de relatiekaarten slechts bedoeld om ‘ambassadeurs’ voor het park te werven. “U noemt het een geschenk, maar het is geen geschenk. Het is een ambassadeurskaart, zodat raadsleden het park kunnen laten zien aan anderen.” Dat volksvertegenwoordigers geen ambassadeurs van een privaat bedrijf kunnen zijn, lijkt hem te ontgaan. De vraag blijft dus staan of het wel gepast is om alleen volksvertegenwoordigers zulke kaarten te geven.

‘U schrijft maar, ik blijf lekker vrij’

Het gesprek eindigde zoals het begon: minachtend. “Wij hebben er geen zin meer in. Het park heeft geen contact meer met u en met de Edese Vos. Doe uw ding maar, wij doen het onze.”

Van Voorst tot Voorst maakte duidelijk dat hij geen behoefte heeft aan wederhoor: “Als ik straks vragen krijg over uw artikel, zeg ik gewoon: ‘Die man schrijft maar wat, ik heb er niet aan meegewerkt, het klopt niet.’ Dan draag ik geen verantwoordelijkheid en blijf ik lekker vrij.”

‘Er is inderdaad anoniem gebeld’

Later belde de baron nog terug om te bevestigen dat er inderdaad vanuit het park anoniem naar ons is gebeld door iemand die zich niet wilde voorstellen. Wie de beller was, wilde hij niet zeggen. “Het is inderdaad gebeurd en dat is niet volgens onze regels. De desbetreffende persoon begrijpt dit nu ook,” aldus Van Voorst tot Voorst.

Het ‘gesprek’ met de directeur van de Hoge Veluwe duurde ruim een uur en vond plaats in reactie op de aan hem gestelde journalistieke vragen. Het was dus ‘on the record’. Dit artikel is een zorgvuldige (beknopte) weergave van wat er is besproken en hoe het is gezegd. Mochten uitspraken of feitelijkheden achteraf worden betwist, dan hebben we de opname als bewijs.