De grutto en de kleine karekiet

Geruttó, geruttó, geruttó. Een natuurgebiedje in de polder. Hoog in de lucht, het was of deze beschermde weidevogel, de grutto, zichzelf zocht. Tien minuten daarvoor verjoeg hij nog een sperwer. Verderop hoorde je kleine karekieten, goed verborgen in het riet. Krassend, staccato.

In Ede Stad een grote advertentie. Over de burgemeester. Binnenkort krijgt de Edese inwoner dé kans om hem te spreken. Het is feest. Want herbenoemd, wil de burgemeester zichzelf laten zien. Als mens achter de ambtsketen, zogezegd. Strak geregisseerd door de afdeling communicatie van Ede, zal hier niet op alle vragen een antwoord gegeven worden. De voorzitter van de bijeenkomst is iemand wiens organisatie zwaar afhankelijk is van Edese subsidies. Dat is een prachtige vondst. Onder het mom van transparantie zorg je zo voor een veilige afstand tussen vraagsteller en burgemeester.

Wat moet een burgemeester doen? Volgens rijksoverheid.nl: de gemeenteraad en het college van burgemeester en wethouders voorzitten en de openbare orde en veiligheid bewaken.

Toch wil de burgemeester ook laten zien wie ‘René als mens’ is. Burgemeester Verhulst heet dus René. En hij houdt van fietsen (twee foto’s). Maar ‘René’ stoort zich aan ‘de Edese (burger)journalistiek’. Dat staat dan weer niet in de advertentie. Of was dat de burgemeester? Verwarrend. Is het ‘René’ of de burgemeester die die grote fietsrondes binnenhaalt?

Veel Edenaren vinden het lokale bestuur onduidelijk. Er gebeurt van alles zonder dat helder is waarom. Los je dat op door de burgemeester als mens te leren kennen? Over zes jaar weer een ander. De burgemeester is een machtsinstituut. Met menselijke kwaliteiten, zeker. Maar een ‘road show’ om hem ‘als mens’ te leren kennen? Afleidend waar het om gaat: de uitoefening van macht. Deze macht vindt het belangrijk dat we ‘René’, en een beetje de burgemeester, leren kennen. Wat wil ze daarmee bereiken?

Ik hoorde de grutto, en dacht aan de burgemeester. Alsof hij zichzelf roept. Verderop hoor ik, staccato en krassend, soms wat onbeholpen, het geritsel van een enkele Edese blogger, een verdwaalde journalist. Er drijft een boekje in het moeras. ‘Stakende stemmen’. Verhulst is de auteur. Hij vindt die kleine karekieten maar niets, staat erin. Ik zou de burgemeester willen vragen, wat het voor hem betekent, beschermer van de vrijheid van meningsuiting te zijn. Of zo’n boekje of zo’n bijeenkomst daaraan bijdraagt?