Gijzeling in Petticoat: hoe Corné H. tot een wanhoopsdaad kwam

Vandaag stond Corné H. voor de rechter in Zutphen, negen maanden na de gijzeling die Ede op zijn kop zette. Op 30 maart 2024 hield hij vier jonge medewerkers van café Petticoat urenlang vast onder dreiging van messen en explosieven. Hoe kon een leven vol trauma en falende hulpverlening uitmonden in deze wanhoopsdaad?

Voor deze reconstructie van de gijzeling en de rechtszaak is gebruik gemaakt van artikelen uit andere media, waaronder de Gelderlander, het ANP, de Telegraaf, NRC en de NOS.

Een jeugd vol pijn en trauma

Corné H. groeide op als het negende kind in een hecht hervormd-gereformeerd gezin. Zijn jeugd lijkt aanvankelijk warm en stabiel, maar al vroeg tekenen zich problemen af. Corné is vanaf zijn geboorte deels doof, wat hem sociaal geïsoleerd maakt. Op school wordt hij gepest en fysiek mishandeld. Zijn ouders ontdekken pas jaren later dat Corné als kind slachtoffer is geweest van seksueel misbruik door een lerares. Het trauma, jarenlang weggestopt, blijkt de kiem van zijn latere psychische problemen.

Naast zijn trauma’s heeft Corné een autismespectrumstoornis en trekken van sociale borderline, zo blijkt later uit psychiatrische rapporten. Deze combinatie maakt hem gevoelig voor overprikkeling. Hij heeft moeite met sociale interacties en een groot wantrouwen tegenover mensen, inclusief hulpverleners. De gevolgen hiervan spelen een centrale rol in zijn leven.

Corné’s puberteit wordt getekend door zelfmoordpogingen, beginnend op zijn veertiende. Hij gebruikt speed en alcohol om zijn pijn te verdoven. Op zijn zestiende overleeft hij ternauwernood een tweede poging en belandt in een reeks instellingen. Jeugdzorg blijkt echter een chaotische en harde wereld. Hij wordt langdurig geïsoleerd in de Heldring Stichting en slachtoffer van misstanden die later officieel erkend worden.

Een schreeuw om hulp: het incident in De Stadspoort

Op 22 maart 2023, een jaar voor de gijzeling, grijpt Corné opnieuw naar een extreme uiting van wanhoop. Bij winkelcentrum De Stadspoort in Ede loopt hij rond met wat lijkt op een shotgun en een pistool. Omstanders waarschuwen de politie, die snel ter plaatse is. Terwijl agenten hem confronteren, zwaait Corné met het pistool, wat een gevaarlijke situatie creëert. Op het nippertje ontdekken de agenten dat de “wapens” nep zijn: de shotgun blijkt een lans van een hogedrukspuit, en het pistool is speelgoed.

Later verklaart Corné dat hij hoopte door de politie doodgeschoten te worden. Dit incident is een pijnlijke weerspiegeling van zijn psychische worstelingen en zijn wanhoop om gehoord te worden. Ondanks de ernst leidt het niet tot structurele hulp. Het blijft bij crisisinterventies, terwijl zijn ouders én Corné zelf blijven smeken om opname in een gesloten instelling, maar wachtlijsten en bureaucratie staan hem in de weg. Instellingen wijzen hem af, zijn problematiek is ‘te complex’.

Begin 2024 lijkt er hoop. Corné wordt tijdelijk opgenomen op een gesloten afdeling in Ede. De structuur doet hem zichtbaar goed, maar na twee weken moet hij plaatsmaken. Hij krijgt een kamer in beschermd wonen, zonder de noodzakelijke intensieve begeleiding. Zijn ouders zien met lede ogen aan hoe de situatie weer dreigt te escaleren.

De nacht van de gijzeling

Op 29 maart 2024, een dag voor de gijzeling, wordt Corné’s medicatie onverwacht verdubbeld door een nieuwe psychiater. De bijwerkingen zijn direct merkbaar: hij wordt traag, gespannen en emotioneel instabiel. Die nacht verlaat hij ongemerkt zijn woning en dwaalt door Ede. In café Harvest ontmoet hij enkele jongeren en drinkt hij zwaar, ondanks eerdere beloftes om te stoppen met alcohol.

Rond half vier schuift Corné aan bij zijn nieuwe kennissen in een pizzeria. Wanneer zij naar huis gaan, blijft hij ronddwalen in de Nieuwe Stationsstraat. Uiteindelijk loopt hij café Petticoat binnen, gewapend met twee messen en een rugzak vol spullen. Tegen de verbijsterde medewerkers zegt hij dat hij explosieven bij zich heeft, “genoeg om de hele straat op te blazen.”

De gijzeling: angst en wanhoop

Corné dwingt de medewerkers zichzelf te fouilleren en zet hen onder dreiging van de messen tegen de muur. De slachtoffers, die hem later beschrijven als zowel dreigend als vriendelijk, proberen kalm te blijven. Ontsnappen lijkt mogelijk, maar de angst voor explosieven houdt hen tegen. Corné gedraagt zich wisselend: op momenten menselijk en empathisch, maar ook onvoorspelbaar en agressief.

De politie arriveert snel en zet de omgeving af. Na urenlange onderhandelingen geeft Corné zich uiteindelijk over, mede door de interventie van zijn vader. Het drama eindigt zonder fysiek geweld, maar de psychische schade bij de slachtoffers is enorm.

De rechtszaak: falen van de hulpverlening

Tijdens de rechtszaak op 10 december in Zutphen komt een schrijnend beeld naar voren. Corné blijkt verminderd toerekeningsvatbaar. Zijn advocaat schetst hoe hij al twaalf jaar vergeefs wacht op de juiste hulp. Corné’s ouders, zichtbaar aangeslagen, bevestigen dat hun zoon structureel is afgewezen door zorginstellingen.

Deskundigen adviseren tbs met dwangverpleging. Het Openbaar Ministerie eist daarnaast een jaar celstraf vanwege de ernst van de feiten. “Corné heeft totaal onschuldige mensen getraumatiseerd,” stelt de officier van justitie. De slachtoffers vertellen in emotionele verklaringen hoe de gijzeling hun leven blijvend heeft veranderd. “Je hebt van jouw probleem óns probleem gemaakt,” zegt een van hen.

Corné’s toekomst: hoop op herstel

Corné zelf spreekt weinig tijdens de zitting. Hij zegt de gijzeling als een waas te ervaren en begrijpt niet waarom hij handelde zoals hij deed. Over tbs zegt hij: “Dat lijkt me het beste.”

De zaak symboliseert het falen van het systeem, waarin wachtlijsten, bureaucratie en gebrek aan capaciteit mensen zoals Corné zonder adequate hulp laten. Zijn advocaat benadrukt dat niet alleen Corné, maar de hele maatschappij de gevolgen hiervan draagt.

De rechtbank doet op 24 december uitspraak. Voor Corné lijkt er eindelijk uitzicht op de intensieve behandeling die hij al zo lang nodig heeft. Voor de slachtoffers blijft de weg naar herstel lang en onzeker. Hun gezamenlijke tatoeage, ‘Faith over fear’, staat symbool voor de moed die hen door deze nachtmerrie heen helpt.